Truskawki, celebryci na trybunach i kolejki, czyli historia Wimbledonu

 

 

 

Przechadzając się po sklepach budowlanych, nietrudno znaleźć model trawy o nazwie „Wimbledon”. My – kupujący, omamieni nazwą wyobrażamy sobie jak nasze ogródki lśnią niczym Roger Federer na londyńskich kortach. Uwierzcie jednak – nie ma ona nic wspólnego z tym, na czym faktycznie grają najlepsi tenisiści świata. Do 2001 roku turniej rozgrywano na mieszance rajgrasu (70%) oraz kostrzewy czerwonej (30%), którą starannie przystrzygano na wysokość 8 milimetrów. Taki układ powodował, że mecze w Londynie były niesamowicie szybkie, a gracze z mocnym serwisem otrzymywali dodatkowy handicap, bo tylko świetny return mógł zatrzymać tak piekielną kombinację. Nadszedł jednak XXI wiek, a do głosu coraz bardziej zaczęła dochodzić telewizja, która twierdziła, że taki tenis jest nudny, a widzów przed odbiorniki bardziej przyciągną długie wymiany niż typowe akcje serwis&volley. Tak oto z nawierzchni usunięto kostrzewę i został sam rajgras, który znacząco spowolnił wimbledońską trawę. 

 

 

Od XIX wieku Wimbledon kojarzy się z dwoma kolorami – zielonym – od trawy, o której już pisałem, ale przede wszystkim białym, bo właśnie tego koloru strój obowiązuje na Wimbledonie. Dlaczego jednak postawiono akurat na biały? Decyzja ta została podjęta jeszcze podczas epoki wiktoriańskiej, a biały kolor miał ukrywać pot. Restrykcji przestrzegano niesamowicie surowo, a każdą próbę nonkonformistycznej postawy wobec dresscodu tępiono i wlepiano za nią kary. Reguły naciągali najwięksi – nawet Rafa Nadal, który pewnego razu ubrał nieregulaminową koszulkę bez rękawków. Łamania przepisów nie mógł sobie odmówić także „badboy” w tenisowym świecie, czyli oczywiście Australijczyk Nick Kyrgios, który na kort wyszedł w białych „jordanach”, ale widoczne były mocne, czerwone wstawki na butach sygnowanych nazwiskiem koszykarza. Wśród kobiet również nie brakowało buntowniczek. Za taką można na pewno uznać Serenę Williams, która zagrała w czarnej bieliźnie. Zostańmy chwilę przy tym elemencie garderoby, bo na pewno warto wspomnieć, że od tego roku kobiety będą mogły grać w bieliźnie dowolnego koloru.

 

 

Turniej rozgrywany na kompleksie All England Lawn Tennis and Croquet Club trwa już od XIX wieku, a polskim zawodnikom i zawodniczkom jeszcze nigdy nie udało się wygrać singlowego turnieju seniorskiego. Juniorskie sukcesy już mieliśmy, bowiem w kategorii dziewcząt zwyciężały: Aleksandra Olsza (1995), Agnieszka Radwańska (2005), Urszula Radwańska (2007) i Iga Świątek (2018). Najbliżej seniorskiego sukcesu (gra w finale) były dwie tenisistki – przedwojenna Jadwiga Jędrzejowska, określana jedną z najlepszych kobiecych sportowców w II RP oraz Agnieszka Radwańska. Zatrzymajmy się chwilę przy „Dżadże”, bo często właśnie tak Anglicy nazywali Jędrzejowską. Zagrała ona w finale w 1937 roku, i zwycięstwo miała już prawie w kieszeni (prowadziła z Dorothy Round 4:2 w decydującym, trzecim secie), ale koniec końców roztrwoniła przewagę. Warto wspomnieć o polskim ćwierćfinale, który miał miejsce w 2013 roku. Zagrali w nim Jerzy Janowicz i Łukasz Kubot i był to najbardziej polski mecz w historii Wielkiego Szlema. Cztery lata później tenisista z Poznania wraz z Marcelo Melo bezbłędnie zagrał w deblu i zwyciężył. Kubot do tego momentu pozostaje jedynym Polakiem, który wygrał seniorski Wimbledon. Oby w tym roku wreszcie się to zmieniło! 

 

 

 

Mecze na Wimbledonie zaczynają się w południe i trwają często do późnych godzin wieczornych. „Wypadałoby więc coś przekąsić” – myśli sobie każdy szanujący swój żołądek kibic. Przysmakiem, który można spotkać na każdym kroku i praktycznie przy wszystkich wimbledońskich kortach są truskawki z bitą śmietaną, które od lat kosztują 2,5 funta za porcję. Skąd wzięła się ta tradycja? Swoje korzenie ma jeszcze w… 1509 roku, kiedy to podano je na bankiecie u Thomasa Wolseya, w którym to uczestniczył król Henryk VIII. Wolsey koło swojego domu miał coś na wzór kortu, a przysmak uważano za idealne lekarstwo na bóle porodowe czy nieświeży oddech. Właśnie wtedy król zakochał się w truskawkach i gościły one na każdym balu brytyjskiej rodziny królewskiej, nawet po jego śmierci. Tradycja ta przetrwała próbę czasu i zaserwowano je na Wimbledonie w 1877 roku. Od lat nie zmienia się także dostawca owoców. Truskawki są hodowane w hrabstwie Kent na farmie Hugh Lowe Farms,  jednak z paroma wyjątkami, bo kiedy owoce nie chciały rosnąć, to posługiwano się dostawami z Holandii, jednak miało to miejsce tylko parę razy w historii całego turnieju. Legendarne truskawki muszą być też świeże – zrywa się je już od 4:00 do 5:30, a odbiera punktualnie o 9:00. Parę chwil, a truskawki są już do kupienia przez kibiców odwiedzających wimbledońskie korty. 

 

 

 

Należę do osób, które nie mają prawa pamiętać czasów komunizmu, jednak dla ludzi takich jak ja pewną namiastkę można otrzymać podczas stania w słynnej „The Queue”, czyli kolejce po bilety. Nie jest to jednak zwykłe stanie tylko i wyłącznie w celu nabycia wejściówek na mecze. Spotyka się tam przyszłych tenisowych przyjaciół, a na wejściu do kolejki otrzymuje się specjalne przewodniki, w których można znaleźć chociażby kolejkowy savoir vivre. Kilometrowe, wimbledońskie kolejki są określane jako „najbardziej kulturalne i cywilizowane na świecie”. Wejściówki na Wimbledon można nabyć na różne sposoby – biorąc udział w internetowej loterii, czy wykupując je u klubów tenisowych. Jednak najbardziej brytyjskie jest wielogodzinne stanie w kolejkach, w międzyczasie popijając szampana i jedząc wspomniane już truskawki. 

 

 

 

Gdyby ktoś powiedział, że w jednym miejscu był Borys Jelcyn, Bill Clinton i królowa Elżbieta, pewnie każdy z nas pomyślałby o jakimś wiecu politycznym i spotkaniu głów państw. Nic bardziej mylnego! Wszystkie te persony wizytowały Centre Court podczas finałów Wimbledonu. Clinton przybył tam już co prawda po swojej prezydenturze, ale wciąż chętnie rozdawał autografy i robił sobie zdjęcia mimo deszczu, który towarzyszył spotkaniu. Oczywiście także persony związane ze sportem chętnie pokazują się na Wimbledonie. Tak było chociażby z Jose Mourinho, kiedy trenował Chelsea, ale mimo wszystko to David Beckham jest najbardziej kojarzonym sportowcem z zasiadaniem na trybunach podczas najważniejszych meczów Wimbledonu.